بالاخره پس از 12 سال انتظار ، این آنجلوتی ” آلمانی کش ” بود که هلوکاستی دیگر به راه انداخت و انتقام لهستانی ها را از قوم هیتلر گرفت .

خیلی از ماها نهمین چمپیونزلیگ رئال مادرید را ندیده بودیم . برخی دیگر مثل من 12 سال در حسرت دیدن دوباره آن صحنه بودیم . صحنه ای که روبرتو کارلوس ارسال کرد و زیدان تماشایی ترین گل تاریخ فینال ها را به ثمر رساند .
بالاخره همه این حسرت ها به اتمام رسید . آن هم چه پایانی . آنجلوتی حماسه رقم زد . سه آلمانی را حذف کرد و بایرن را در خانه خودش به معنای واقعی تحقیر کرد . تحقیری که به معنای پایان پپ گواردیولا بود . مربی حاضری خوری که به لطف مسی ، ژاوی و اینیستا توانست که خودش را مطرح کند اما حالا در مونیخ کاملا درمانده شده است .
آنجلوتی به حرف خودش عمل کرد . حالا رومنینگه و دار و دسته اش باید درخت های شهرشان را به نشانه عزاداری آتش بزنند . حالا همه حسرت 12 ساله به اتمام رسیده و این رئال است که پادشاهی می کند . نه با مورینیو پر مدعا ، بلکه با یک مربی ساده و بی آلایش . مربی که از هیبت آلیانس نترسید ، حمله کرد ، حمله کرد و مزد شجاعتش را گرفت .
کارلو در استادیوم مخوفی مثل استادیوم بایرن مونیخ از بی بی سی استفاده کرد تا شاهکار رقم بزند . این رئال بود که حریف برا خرد می کرد ، نه تیکی تاکای مزخرفی که در سالهای اخیر به لطف تئاتر ها و کمک های داوران به نتیجه رسید .
اما عجیب تر از همه این بود که این بی بی سی نبود که در این بازی هنرنمایی کرد . ستاره میدان سرجیو راموس بود . کسی که می خواست هر طور که شده از نوئر مغرور انتقام بگیرد . او دو گل بی نظیر را در همان آغاز بازی زد تا نشان دهد که چه کسی بزرگترین تیم تاریخ است .
رئال در ادامه موقعیت ها و توپهای دیگری هم داشت . این کریستیانو بود که بالاخره روی فداکاری بیل گلزنی کرد و رکورد تاریخ را به نام خودش ثبت کرد .
در نیمه دوم تیکی کاملا محو بازی تماشایی رئال مادرید بود در نهایت این کریستیانو رونالدو بود که بایرن را کاملا تحقیر کرد و گل چهارم را زد تا 16مین گل خود را در اروپا به ثمر برساند . در میان همه این هیاهو ها نباید نقش آنجلوتی را فراموش کرد . مردی که نه به اندازه گواردیولا مکار بود و نه به اندازه مورینیو پر ادعا . او مرد بود ، مرد .