در فوتبال عادت داریم که بر اساس احساسات لحظه ای تصمیم بگیریم و فراموش کنیم که به گذشته نگاه کنیم . اگر کار آنجلوتی را صرفا در دو بازی اخیر مقابل وایادولید و سلتا مورد بررسی قرار بدهیم (بازی با والنسیا حساب نیست چرا که دیگو آلوس خارق العاده بود) ، به این نتیجه می رسیم که باید در آینده اش تجدید نظر کنیم و بگوییم :” به سلامت آنجلوتی ! ” هوادارانی هستند که خیلی صریح این موضع را می گیرند . اما این یک اشتباه عجیب است . باید بگذاریم که مربی ایتالیایی کارش را بکند چرا که رقص نیمکت ها پس از کسب جامها به صلاح ای ن باشگاه نیست . دل بوسکه در سه سال و نیم دو چمپیونزلیگ ، یک جا مبین قاره ای ، دو لیگ ، یک سوپرکاپ اروپا و یک سوپرکاپ اسپانیا رفت . اما با همین رفتارها از رئال جدا شد .

پس از پایان بخشیده به دوره مورینیو (فراموش نکنیم که تا ۲۰۱۶ قرارداد داشت اما باشگاه نگفت که خودش خواسته برود یا باشگاه اخراجش کرده است ) ، آنجلوتی یک گزینه مطمئن بود . او از شب جادویی در گلاسکو تا کنون برای اولین بار رئال را به فینال رسانده است . اگر در لیسبون ما را به رویای ۹+۱ برساند ، دلیلی ندارد به او تردید داشته باشیم . تنها نقطه تاریک مربوط به رها کردن لالیگاست . اما گذشته ها گذشته است . رئالی ها متحد هستند و نباید با چند بازی همه چیز را از یاد برد .