چه روزگار جالبیست......همیشه روزها، هفته ها،ماه ها و سال ها به سرعتی باورنکردنی میگذرند.به طوری که آدم بعضی خاطرات کودکی اش را جا میگذارد و برخی را با خود برمیدارد......من هم، از کودکی ام خاطرات شیرین و زیبایی دارم.......شما هم حتما دارید......خاطراتی که نه به وسیله باد به فراموشی سپرده می شوند و نه به وسیله  کار .....و مشغله های ذهنی......

یکی از شیرین ترین، زیباترین و هیجان انگیز ترین خاطرات کودکی من این بود که جلوی تلویزیون بنشینم، دو چشمم را خوب خوب باز کنم و 11 مرد را که جلویشان بچه هایی ایستاده اند و مردان سرود ملی کشورشان را میخوانند و سپس با هم دست میدهند را نگاه کنم......همیشه عادتم بود و هیچ گاه از این کار خسته نمیشدم......و وقتی بعد از سرود ملی ها بازی ای در یک مستطیل سبز شروع میشد، حوصله ام سر می رفت و به پی کارهای کودکانه خویش میرفتم......وقتی پدر وبرادرم را میدیدم که با اشتیاق فراوانی به این مستطیل سبز نگاه میکنند، گاهی جیغ میکشند، افسوس میخورند و یا حتی گاهی پدرم با داد و فریاد از دست آن مردان ناراحت و عصبی میشود، وقتی میدیدم که برادرم حرف های عجیبی مثل: پاس بده، سانترش بد بود، اه آفساید نبود و از این قبیل را میزند، فقط مجبور بودم با تعجب و بردباری شیرینی به کارهای آنها بنگرم.....گاهی هم حرصم درمی آمد که چرا حرکات آنها را درک نمیکنم......
گاهی نیز، از تلویزیون صدای طرفداران را میشنیدم که با ذوق بسیاری تیمشان را تشویق میکردند.......من عاشق و دیوانه ی این صداها بودم! و یا وقتی آقای گزارشگر لحن صدایش را مدام تغییر میداد و ناگهان میگفت:گللللل ....و یا اسم های عجیب غریبی به زبان می آورد مانند: رئال مادرید، بارسلونا، منچستریونایتد، چلسی، آرسنال، بایرن مونیخ و....با تعجب به حرف هایش گوش میدادم.......
بعدها، فهمیدم که آن مردانی که سرود میخواندند، اسمشان "فوتبالیست" بود و اسم بازی درون مستطیل سبز فوتبال......آن مردان جه اسم شیکی داشتند: فوتبالیست...عاشق این کلمه شدم...زیبا، پر معنا و هیجان انگیز....
ولی باز هم از فوتبال چیزی سردرنمی آوردم....ولی، هر وقت پدرم بازی های مال کشور خودمان را میدید، حوصله ام سر میرفت ولی وقتی بازی های ملی و باشگاه های خارجی را میدید، هیجان و لذت خاصی وجودم را فرا می گرفت......آن موقع ها با خودم میگفتم: رئال مادرید....بارسلونا......منچستر....آه خدای من چه اسم های با کلاسی....خدا میداند چه تیم هایی میتوانند باشند.! آری......من عاشق اسم باشگاه های خارجی بودم....از گفتن آنها لذت میبردم ......عشق خاصی تمام وجودم را فرا می گرفت....در گذر زمان، من بیشتر و بیشتر عاشق این ورزش شدم....تقریبا همه ی جام های جهانی را دنبال میکردم ولی هنوز وارد فوتبال باشگاه ها و لیگ ها نشده بودم......
بزرگ و بززگتر شدم......دیگر تقریبا می دانستم: پاس، سانتر، آفساید، گل ، هافبک، مدافع، خطا و...این چیزا چی هستند......فوتبال را دوست داشتم و داشت جزئی از زندگی ام می شد که ناگهان یکی از بزرگترین اتفاق های عمرم رخ داد......من شیفته و عاشق رئال مادرید شدم...بازی های زیبا، بازیکنان بی همتا، اسطوره هایی یکتا، هوادارانی با اراده و استوار و......دیگر نمی توانستم چشم از روی اسمش، بازی هایش، بازیکنانش و پیروزی ها و باخت هایش بردارم......آری....به همین راحتی زندگی من شد رئال مادرید.......
من، معمولا وقتی فوتبال نگاه میکردم، زیاد به بازیکنان دقت نمی کردم......ولی آشنایی با رئال، این گونه نبود.......فکر کنم باید اعتراف کنم که اولین کسی که من از رئال عاشقش شدم، کریستیانو رونالدو بود.......یک فوتبالیست کامل و تمام عیار....فوتبالیستی که سد ها برایش معنی ندارند و هم چنین صده ها برایش مانند برق و باد میگذرند.....ولی همیشه جنگنده است و استوار.....بازیکنی که پایداری اش را از دست نداد.. بازیکنی که  برایش باخت معنایی ندارد ولی به جایش پیروزی برایش یک دنیا می ارزد.....آن زمان ها که فقط بازی های ملی را نگاه میکردم، وقتی میدیدم بعضی بازیکنان روی هم خطا میکنند ولی بعد با مهربانی رفتار میکنند، خیلی متعجب میشدم......ولی بعد ها فهمیدم که چیز عجیبی نیست.چون این بازیکنان در یک باشگاه اند و یک قلب و روح دارند......رئال مادرید...آنها بازیکنان رئال بودند....یکی از این بازیکنان سرخیو راموس نام داشت.....بازیکنی که برخی می گویند خشن است ولی در پشت خشونت او، در چشمان مهربانش تعصبی بی نظیر نهفته است......بازیکنی که اشتباهاتش را بی چون و چرا می پذیرد، مثبت اندیش است و به اتحاد و تعصب عقیده ی بسیاری دارد......
یکی از بازیکنانی که از خیلی وقت پیش ها می شناختم، ایکر کاسیاس بود....مردی که هرموقع اورا می بینم......لبخند شیرینی بر لبانش است که مرا به خنده می آورد....مردی که آنقدر پاک و مهربان است که به او لقب مقدس را داده اند....مردی که مانند یک سنگربان هوای تیمش را دارد.....بعدها وقتی وارد دنیای زیبای رئال شدم، رائول، دی استفانو، پوشکاش، فیگو، زیدان، بکهام، رونالدو نازاریو ...و ...و ....و را شناختم......اسطوره هایی که نام پرمعنای اسطوره برایشان کم است....رائولی که گاهی تعصبش باعث میشود اشک در چشمانم جمع شود، دی اسنفانویی که وقتی بازی هایش را میبینم، دلم پر پر میزند.....زیدانی که از صمیم قلب و با تمام وجود دوستش دارم و از دیدن بازی هایش خسته نمی شوم....آری......من از کودکی تا به حال، عاشق "فوتبال" بودم....
فوتبالی که گاهی بد می شود و گاهی مهربان...غم دارد...شادی دارد..اخم و خشونت و دوستی و دشمنی دارد....ولی همگان در یک آلبوم اند که صفحه هایش خاک میخورند و می روند...فوتبالی که امروزه کمی بی وفا شده است......کمی حق خوری و نژادپرستی و نامهربانی دارد....ولی باز هم لذت دارد.و من دوست دارم با همان نگاه کودکانه فوتبال را دنبال کنم........ولی جیزی که این وسط مهم است، این است که اگر رئال نباشد، فوتبال معنایی ندارد...
رئالی که برایش نفس میکشم و هر دم یادش میکنم....برای من امروزه فوتبال شده رئال...نا خداگاه در زمین دنبال بازیکنان رئال میگردم....
پس فوتبال یعنی رئال مادرید.....چون بدون رئال فوتبال معنایی ندارد......